Door de ogen van een fysiotherapeut – Pasen 2020
Corona doet gekke dingen met je. Iedereen is losgeslagen aan het hardlopen, boeken aan het lezen en puzzels worden onder het stof vandaan gehaald. Ja, ook bij mij is de eettafel veranderd in een puzzelruimte.
Maar ook op werkgebied veranderen er een aantal zaken. Wij fysiotherapeuten worden multifunctioneel. We transformeren in creatieve digirati, kundige schilders en filmsterren, binnen onze muren.
En zo kregen we ook de opdracht om je eigen kwaliteiten op papier te zetten. Dus zit ik hier, zondagochtend eerste paasdag, op mijn balkon uit te puffen na een rondje inspiratie lopen (lees: zevenentwintig minuten lang afzien), mezelf af te vragen hoe ik dit voor elkaar ga krijgen. Mijn laatste herinnering aan een stukje tekst schrijven, waar meer aan vast zat dan een kaartje of sinterklaasgedicht, gaat terug naar de tweede klas van de middelbare school waar ik de volgende opdracht voor Nederlands kreeg: ‘Schrijf een krantenartikel over een gebeurtenis in je vakantie, fictief of waargebeurd’. Ik schreef hoe een Nederlands gezin (wij!) met een helikopter uit de bergen was gered na een uit de hand gelopen bergtocht en kreeg te horen dat ik het wel realistisch moest houden.. En dus begin ik met frisse tegenzin aan deze opdracht.
Ik ben altijd beter in bedenken waar ik niet zo goed in ben dan andersom, dus laten we daar eens starten. Mezelf motiveren. Het klinkt makkelijk, maar neem nou het hardlopen: Tijd zat, heerlijk weer, een nieuw trainingssetje, dat was met die volle sportkledingkast écht nodig (Ja, die hebben wij), goede schoenen en de route al uitgestippeld. En dan toch, dat moment van de deur uit moeten, moéten inderdaad, waarom moeten, ik moet helemaal niks, dus wordt negen van de tien keer dat plan weer teruggedraaid. Maar vanochtend lukte het wél! In gedachten het trainingsschema wat ik heb gemaakt voor de halve marathon van Leiden, die niet doorgaat, maar waar ik toch samen met een vriendinnetje voor blijf trainen. En straks ga ik aan mijn studie, want die master gaat voor 90% gewoon door en gisteren heb ik samen met een studiegenootje een schema gemaakt, waaraan ik mij toch moet houden. Moeten daar hebben we hem weer. We moeten veel, maar moeten voor een ander is toch makkelijker dan moeten voor jezelf.
In deze tijden moeten we des te meer voor elkaar, maar dat moeten is geen moeten. Dat moeten is vanzelfsprekend en doen wij allemaal, want wij zijn bij SMC geen individuen, we zijn een team, en dáar kan ik mij perfect voor motiveren!
Fijne Pasen! Liefs, Christa
